Θεμιστοκλής Ρίγγας

Η οικογένεια Ρίγγα εγκαταστάθηκε από τα Πράμαντα στην Παραμυθιά στα χρόνια του Αλή Πασά. Ασχολούνταν με το εμπόριο, κυρίως των τυροκομικών προϊόντων και νωρίς εξελίχθηκε στην πρώτη οικονομική μονάδα της Θεσπρωτίας.

Ο Θεμιστοκλής Ρίγγας, στη σύντομη ζωή του, κέρδισε την εκτίμηση και αγάπη των συμπατριωτών του με την απλότητα και την κοινωνικότητά του. Οι Παραμυθιώτες τον ανέδειξαν με την ψήφο τους, το 1933, Πρόεδρο της τότε κοινότητας Παραμυθιάς. «Θα κάνω την Παραμυθιά μικρό Παρίσι», δήλωνε στον ημερήσιο τύπο των Ιωαννίνων, εκφράζοντας έτσι τη βούληση υλοποίησης όλων των ονείρων και σχεδιασμών για την πατρίδα του. Υπήρξαν δε αρκετές αξιόλογες σχετικές πράξεις του κατά την τριετία (1930-1933) που επιβεβαίωναν τις προθέσεις του. Πέθανε την 31 Δεκεμβρίου 1934, μόλις 56 ετών, και όλα του τα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα.

Κορυφαία μέρα της ζωής του, θεωρείται, η 22 Μαΐου 1934, όπου στο Ξενοδοχείο «Της Γαλλίας» στη Βιέννη κατάρτισε την ιδιόχειρη Διαθήκη του. Με εκτίμηση των Υπηρεσιών του 1935, η αξία της περιουσίας του, που άφηνε στο Δημοτικό Σχολείο Παραμυθιάς, για να ντύνονται και να τρέφονται οι άποροι μαθητές του, ανήλθε στο τεράστιο για την εποχή εκείνη, ποσό των 7.000.000 ( εφτά εκατομμυρίων δραχμών), δηλ. 35.000 χρυσές λίρες Αγγλίας.

«…..Την  ως άνω κτηματικήν μου περιουσίαν, επίσης δε και το συσσίτιον, θα διαχειρίζεται και θα διαθέτει Επιτροπή  αποτελούμενη από τον εκάστοτε Μητροπολίτη Παραμυθιάς, ένα μέλος της οικογένειας Ρίγγα, το Δήμαρχο Παραμυθιάς, το Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου και ένα μέλος από την Κοινωνία της Παραμυθιάς…»

Η διαθήκη του αποτελεί μιαν ολοφώτεινη έκφραση της ωραίας ψυχής του που του διασφαλίζει την αιωνιότητα στο Πάνθεον των Μεγάλων Ευεργετών της Παραμυθιάς.

Βιβλιογραφία: «Η Ιστορία της Παραμυθιάς» Βασ. Κραψίτη

«Θεσπρωτικά» Βασ. Κραψίτη

«Σύγχρονοι Ηπειρώτες Ευεργέτες» Βασ. Κραψίτη

Σωτήριος Βούλγαρης

Ο Σωτήριος Βούλγαρης, γιος του Γεωργίου Βούλγαρη και της Ελένης Στρουγκάρη, γεννήθηκε στην Παραμυθιά στις 5/18 Μαρτίου του 1857, όπως προκύπτει από το υπ’ αριθ. 24 της 4 Μαρτίου 1911 πιστοποιητικό της Ιεράς Μητρόπολης Παραμυθιάς. Στην Παραμυθιά έλαβε τη στοιχειώδη μόρφωση και στη συνέχεια εργάστηκε στο χρυσοχοείο του πατέρα του. Το 1877 για να αποφύγει τις σφαγές των χριστιανών από τους Τούρκους και για να βρει καλύτερη μοίρα, έφυγε για την Κέρκυρα. Από εκεί πήγε στη Νάπολι της Ιταλίας και στη συνέχεια στη Ρώμη  όπου ασχολήθηκε με την τέχνη του πατέρα του τη χρυσοχοΐα. Η επιτυχία των εργασιών, του επέτρεψαν σε λίγους μήνες να έχει το δικό του κατάστημα στη Via Sintina (από το 1884),  βάζοντας τις βάσεις του κοσμηματοπωλείου που σε μερικές δεκαετίες θα γινόταν ένα από τα πιο διάσημα του κόσμου.

Όσο δημιουργούνταν  οικονομικά, τόσο οριστικοποιούνταν η απόφασή του να συμβάλει στην πνευματική ανάπτυξη της γενέτειράς του, ξεκινώντας με την ανέγερση ενός μεγάρου που θα στέγαζε τους μαθητές του δημοτικού του σχολείου. Την απόφασή του αυτή υλοποίησαν μετά το θάνατό του, το 1932 τα παιδιά του Κωνσταντίνος και Γεώργιος. Δώρισαν το ποσό των 1.075.000 δρχ. για να ανεγερθεί στην Παραμυθιά το Μέγαρο του Δημοτικού Σχολείου. Τη δωρεά αυτή την ενίσχυσε το κράτος με ποσό πάνω από 1.000.000 δρχ.

Στις 2 Οκτωβρίου 1937 έγιναν τα εγκαίνια του Μεγάρου. Τη σημαντική αυτή μέρα, για την πνευματική ζωή της Παραμυθιάς, όλος ο πληθυσμός της είχε συγκεντρωθεί στο χώρο που υψωνόταν το νέο Δημοτικό Σχολείο.

Βιβλιογραφία:

«Η Ιστορία της Παραμυθιάς» Βασ. Κραψίτη

«Θεσπρωτικά» Βασ. Κραψίτη

«Σύγχρονοι Ηπειρώτες Ευεργέτες» Βασ. Κραψίτη